بارها با خودم فکر کرده ام که برای کشوری مثل ایران که قابلیتهای آنچنانی در هر زمینه ایی دارد،چگونه میشود یک سیستم دموکرات که بنوعی سعادت مردم ایران را بهمراه داشته باشد،تعریف کرد... آیا برای ایجاد دموکراسی به سیستم حاکمیت قدرتمند برای تثبیت خیلی از روشهای آموزش و نهادینه کردن قانون نیاز داریم یا دموکراسی یک باور فردی است که در زمان فعلیت به سیستم فراگیر پیش برنده جامعه تبدیل میشود.چیزیکه هست نمیتوان صبر کرد تا تمامی انسانهای یک جامعه مثل ایران که از باورهای متزلزل مبتنی بر بستر ناسالم اجتماع کنونی،سرشار هستند به حقیقت تمامی اشتباهات رسیده و منشا تغییر شوند،طبیعتا وجود یک سیستم قوی برآمده از حاکمیت منتخب مردم میتواند در نهادینه شدن رفتارها و باورهای صحیح و ایجاد نسلهای سالم بعدی و خودکار شدن باور دموکراسی، کمک بسزایی داشته باشد.با عنایت به سیستم های و سیکلهای معیوب جامعه کنونی ایران که دستمایه قوی مذهب و دین را دارد؛ انسان و باور صحیح ساختن در حال حاضر در جامعه ایران کاری بس عبث و بیهوده است چرا که انسان بعنوان محوریت اصلی یک جامعه مدنی،نقشی اساسی و کلیدی در نهادینه شدن دموکراسی دارد...حال با طرح این سوال،ممکن است تواتر مرغ وتخم مرغ به ذهن آید،که آیا برای حاکمیت تفکردموکراسی و به فعل رسیدن آن،سیستم حکومتی اصالت است و اهمیت دارد یا انسان؟؟!
